امان از کوتاهی در عمل

ما خیلی امور را می‌دانیم. دانسته‌هایمان چندان کم نیست. می‌دانیم که دروغ بد است، غیبت بد است، بی احترامی بد است، قضاوت عجولانه بد است. آگاهیم به این که صداقت خوب است، پاکی خوب است، حفظ حرمت دیگران خوب است، مشورت خوب است. اما گیر کار ما در عمل نکردن است. حتی این را هم می‌دانیم!

اگر دانستیم که اخلاقمان در برخورد با دوستمان تند بوده و می‌دانیم که راه جبران آن چیست و می‌دانیم برای پیشگیری از آن در موارد دیگر چه باید بکنیم، به همین دانسته مان عمل کنیم؛ دیگر بهانه نیاوریم که کنترل از دستم خارج شد یا تقصیر خودش بود و ...

اگر دانستیم که از علل پیشرفت جوامع غربی در برخی عرصه های زندگی، رعایت نظم و پاکیزگی و اهمیت به محیط پیرامونشان است، ما نیز روش نیکوی آنها در این امور را به کار گیریم؛ به اندازه انداختن کاغذ کوچک شکلات روی زمین هم حساس باشیم. به پارک صحیح خودرو در پارکینگ هم. به دخالت نکردن در حیطه خارج از تخصصمان هم.

و اگر دانستیم که دینداری، حال و عاقبت خوبی دارد دیگر شک نکنیم. دیگر دین را با چوب بدرفتاری برخی دینداران نکوبیم. دیگر آخرت خودمان را برای دنیای دیگران خراب نکنیم.

خسران بشر از ندانستن نیست. چرا که از قلم از جاهلان برداشته شده است. خسران بشر از عمل نکردن است.[1]

---

[1] این مطلب، برگرفته از افکار یومیه‌ام بود. اگر سر و تهی نداشت یا کمی بیش از حد کلی گویی و درشت گویی بود، پوزش می‌طلبم. هدف نخشکیدن قلم بود، ولو به نگارش چنین افکاری.

سلام باکوره!

سلام به خوانندگان احتمالی باکوره!

وبلاگ نویس تازه کاری نیستم، اما حرفه ای هم نیستم. توصیه های مؤکد و دلسوزانه و پدرانه حاج آقا برای نوشتن همیشه در گوشم هست، اما امیدوارم لباس عمل هم بر آن بپوشانم.

مدتی در بلاگفا می نوشتم، اما سرویس جذابی نبود، تا اینکه طی فرآیندی نه چندان پیچیده، با بیان آشنا شدم. مهاجرت را برگزیدم و ساکن بیان شدم. با چم و خم آن خیلی آشنا نیستم، اما به دنبال آشنایی هستم.

اما چرا باکوره؟ "چند سطر" خوب بود ولی عالی نبود، به دنبال نام تازه تری بودم، گشتم و گشتم تا اینکه "باکوره" را یافتم. باکوره همان نوبرانه است، بین مردم به چاقاله هم شهرت دارد، ما یزدی ها به آن هلوجُک هم می گوییم! شاید عالی نباشد، ولی برایم زیبا جلوه کرد، امیدوارم نوبرانه من مستدام باشد و پربار. ان شاء الله.