اسلام، شناسنامه دارد
این مطلب در تاریخ 4 بهمن 1394 در سایت تبیان منتشر شد. (+)
امروز گروه‌هایی مدعی مسلمانی و پیروی از سنت نبوی، چهره‌ای از اسلام را به جهانیان معرفی کرده‌اند که نه‌تنها جذابیتی برای مردم جهان ندارد، بلکه ترس و دلهره از انتشار اسلام را در دل آن‌ها انداخته است.
سرچشمه اسلام
چندی پیش، عربستان، یکی از بزرگ‌ترین مدعیان اسلام در جهان، اقدام به اعدام تنی چند از مخالفان حکومتش کرد که در رأس آن‌ها عالم مجاهد، شیخ نمر النمر قرار داشت. بزرگ‌ترین خطایی که از این عالم مسلمان سر زد و برخورد حکومت سعودی را در پی داشت، انتقاد از رفتارهای ضد اسلامی حاکمان عربستان بود. این رفتار خشونت‌آمیز عربستان وقتی در کنار حملات وحشیانه این کشور به یمن، حمایت‌های بی‌دریغ از گروهک‌های تکفیری در سوریه و عراق و حضور این کشور در همه ناامنی‌های منطقه مورد توجه جهانیان قرار گیرد، نه‌تنها جذابیتی ندارد، بلکه زمینه نفرت و دوری را فراهم می‌کند.
نماند ستمکار بد روزگار
بماند بر او لعنت پایدار (سعدی)
بهمن‌ماه سال گذشته بود که اولین نامه رهبر انقلاب خطاب به جوانان غربی منتشر شد. آن نامه که درست بعد از حادثه اهانت یکی از نشریات فرانسوی به ساحت پیامبر اکرم صلی الله علیه واله نوشته شد جوانان را به شناخت و بررسی اسلام دعوت می‌کرد؛ شناختی که منابع آن دست اول باشد نه اینکه از کانال رسانه‌های غربی یا گروه‌های تروریستی عبور کرده باشد. ایشان در آن نامه پیامبر خدا صلی الله علیه واله و قرآن را تنها راه مطمئن برای آشنایی با اسلام معرفی کرد؛ قرآن به عنوان برنامه جامع اسلام برای بشر و پیامبر به عنوان یک الگوی تمام عیار و نتیجه کامل برنامه‌های قرآن.
قرآن و خشونت
در قرآن کریم نه‌تنها هیچ دستوری در زمینه بی‌رحمی و سنگدلی صادر نشده و ساحت خود را به این پلیدی نیالوده بلکه دعوتش از ابتدا تا انتها به حُسن و پاکی و کمال است و پیش‌بینی عاقبتی ناخوشایند برای زورگوهای متکبر.
تقوا، که همان دوری از تاریکی‌ها و پلشتی‌هاست، اصلی‌ترین کلیدواژه‌ای است که اخلاق قرآن بر مدار آن می‌چرخد.
تِلْکَ الدَّارُ الآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لایُریدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلا فَساداً وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ؛ (قصص؛ 83)
این سراى آخرت را تنها براى کسانى قرار مىدهیم که اراده برترىجوئى در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیک براى پرهیزگاران است.
این ادعای قرآن است و در جای‌جای آن بر این ادعا پای می‌فشرد و از آن منحرف نمی‌شود. قرآن بهترین مصداق انسانیت را در حضرت محمد صلی الله علیه واله می‌بیند. اخلاق او را می‌ستاید و به عنوان الگو، معرفی‌اش می‌کند.
پیامبر و خشونت
احوال و اخلاق رسول خدا صلی الله علیه واله به صورت گسترده در کتب تاریخی و روایی منعکس شده است. حتی جزئی‌ترین رفتارهای پیامبر، مثل خوردن و راه رفتن و خوابیدن و لباس پوشیدن، مورد توجه قرار گرفته و برای سایرین روایت شده است.
قرآن کریم، اخلاق پیامبر را چنین توصیف می‌کند:
وَإِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظیم؛ (قلم؛ 4)
و یقیناً تو بر ملکات و سجایاى اخلاقى عظیمى قرار دارى.
حسن رفتار پیامبر صلی الله علیه واله اختصاص به مسلمین نداشت؛ بلکه شامل کفار و مشرکین و اهل کتاب نیز می‌شد. از همین رو بود که در مدت حضور پیامبر در مکه، ارتباط مردم با پیامبر موجب واهمه مشرکین از مسلمان شدن آن‌ها بود، تا جایی که با روش‌هایی مثل تحریم و توهین سعی در قطع این ارتباط داشتند.
لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِک؛ (ال عمران؛ 159)
اگر درشت‌خوی و سخت‌دل بودى از پیرامونت پراکنده مىشدند.
همین مطلب، اخلاق پیامبر را برای مردم عصر امروز روشن می‌کند. پیامبر خود می‌گوید که اخلاق اهل بیت چنین است: بخشیدن کسی که به آن‌ها ظلم می‌کند و بخشش به کسی که آن‌ها را محروم می‌کند. خشونت با این جوانمردی که از پیامبر نقل شده قابل جمع نیست.
بهانه‌های واهی
شاید برخی از مسلمان‌نماها برای رفتارهای افراطی و خشونت‌آمیزشان دلایلی بتراشند؛ دلایلی که در ظاهر آن‌ها را از قرآن گرفته‌اند اما با ندانستن حقیقت، در مسیر شیطان گام برداشته‌اند. این دو نمونه را بنگرید:
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُم؛ (فتح؛ 29)
محمّد (ص) فرستاده خداست؛ و کسانى که با او هستند در برابر کفّار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربان‌اند.
برخی از واژه «أشدّاء» خشونت برداشت کرده‌اند در حالی که «شدة» به معنی صلابت است و قدرت نه به معنی خشونت. پیامبر صلی الله علیه واله از جایی عبور می‌کرد. دید عده‌ای سنگی بلند می‌کنند. پرسید که چه می‌کنند. گفتند که با این آزمایش، محکم‌ترین و قویی‌ترین مرد (أشدّنا وأقوانا) معلوم می‌شود.
در جای دیگری از قرآن خداوند به مسلمانان در مورد رفتار با کفار چنین دستور می‌دهد:
وَلْیَجِدُوا فیکُمْ غِلْظَة؛ (توبه؛ 123)
آن‌ها باید در شما «غلظة» را ببینند.
مرحوم علامه طباطبایی در مورد معنی «غلظة» چنین می‌گوید: «غلظة» به معنی شدت و سرسختى نشان دادن به خاطر خداست، و معنایش این نیست که با کفار خشونت و سنگدلى و بداخلاقى و قساوت قلب و جفا و بی‌مهری نشان دهید، چراکه این معنا مورد مذمت همه اصول دینی است. (المیزان؛ ج9؛ ص404)
***
شاید حاکمیت جهالت است که حاکمان زورگو را وا می دارد تا عالمان را سر به نیست کنند و این چنین تصویر زشتی را از اسلام ترسیم کنند که هرچند تصویر حقیقی نیست، اما تأثیر نامیمونش را خواهد گذاشت.
چون سفیهان راست این کار و کیا
لازم آمــد یَقتُلــــــونَ الأنبیـاء (مولوی)
- ۹۴/۱۱/۰۶
- ۴۱۰ نمایش