چند خط حسینیه 6

ـ السلام علیک یا أباعبدالله

ـ امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: اگر غیبت کردى و خبرش به غیبت شده رسید، راهى نیست جز حلالیت خواستن از او، امّا اگر خبرش به او نرسید، از خداوند برایش طلب آمرزش کن. (+)

ـ شهید مطهری در کتاب «حماسه حسینی»، به‌شدت به این روضه که در میان برخی خطبا و مداحان رواج دارد تاخته است: شب‌های جمعه فاطمه، آید به دشت کربلا ... . متأسفانه باوجود بسیاری از روشنگری‌های علما، همچنان ناخالصی زیادی در مراسم‌های عزاداری به چشم می‌خورد و شنیده می‌شود.

نهی از منکر وظیفه‌ای همگانی است. قرار نیست تنها قشر خاصی بدان عمل کنند. همه مردم وظیفه دارند به این واجب اسلامی حیاتی عمل کنند. گاهی مردم سخنرانان و مداحان را باید مورد سؤال قرار دهند. تنها نباید به فکر ریختن اشک بود به هر قیمتی. باید با نهی از منکر از تغییر و انقلاب در ماهیت حرکت امام حسین علیه‌السلام پیشگیری کرد. این وظیفه، بر عهده همه مردم است.

ـ به خدا قسم، من خودم را بین بهشت و جهنم مخیر می‌بینم. والله بهشت را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنم، هرچند تکه‌تکه و سوزانده شوم.

بعد از این جمله بود که حرّ بن یزید ریاحی سوار بر اسب خویش به‌سوی حسین علیه‌السلام تاخت و مسیر زندگی خود را عوض کرد.

ما نیز مخیریم؛ حسین‌گونه بهشت را برگزینیم یا به سپاه جهنمیان درآییم.

چند خط حسینیه 5

ـ اللهم صل علی محمد وال محمد

ـ شنیده‌اید که بهترین جمله‌ای که یک مرد می‌تواند به همسرش بگوید «دوستت دارم» است. گاهی این جمله معجزه می‌کند. در مقابل آنچه یک زن می‌تواند به مردش بگوید این است: «به تو افتخار می‌کنم»

ـ شاید برای برخی جایگاه امر به معروف و نهی از منکر درست بیان نشده است. قرار نبوده و نیست که این اصل والا به امنیت جامعه آسیبی وارد کند. بلکه موجب آرامش و حفظ امنیت خواهد بود. چراکه حفظ امنیت از هر چیزی برای دین مهم‌تر است تا جایی که گاهی کیفر سختی برای آسیب‌زننده به امنیت جامعه در نظر می‌گیرد.

اما گاهی قضاوت مردم متفاوت می‌شود. مثلاً: برخی اگر انواع مَتَلَک‌ها و جملات سبک نثار خود و همسرشان شود، باکی ندارند. ولی تاب تحمل یک تذکر اخلاقی را ندارند و در برابر آن موضع می‌گیرند.

ـ همسران بهترین یاریگر همدیگر در مسیر زندگی هستند؛ همراه، همدل و مایه آرامش. بارزترین مصداق آرامش و سکونتی که ثمره زندگی همسران به شمار می‌آید، در لحظات سختی و رنج، نمایان می‌شود.

یکی از صحنه‌های زیبای این یاریگری، همراهی و هم‌نوایی عبدالله بن عُمَیر و اُم وَهْب، همسرش، در دفاع از ولایت و حضور در کربلا است. هر دو با تصمیمی مشترک، خود را به امام رسانده و هر دو باهم کشته می‌شوند؛ عبدالله در نبرد با دشمن و ام وهب در کنار جنازه عبدالله. غلام شِمر، پایان دهنده جدایی کوتاه اُم وهب از همسرش بود.

لعنة الله علی القوم الظالمین.

چند خط حسینیه 4

ـ السلام علیک یا أباعبدالله

ـ امربه‌معروف و نهی از منکری که بر هر فرد از افراد جامعه واجب است از مرحله زبانی فراتر نمی‌رود. چنین نیست که هر فردی حق داشته باشد از باب امربه‌معروف و نهی از منکر، به کسی خسارتی وارد نماید. آنچه بر همه واجب است، بی‌تفاوت نبودن است نسبت به منکری که اتفاق می‌افتد. برخورد فیزیکی از اختیارات حکومت است نه اشخاص.

ـ دین‌داری در همه زمان‌ها سخت بوده است. دین‌داری همیشه تمسخر گروه‌های مقابل و مخالفت‌ها و واکنش‌های منفی آن‌ها را به دنبال داشته است. البته هر که در این بزم مقرب‌تر است جام بلا بیشترش می‌دهند. در این روزگار نیز دین‌داری دشواری افزون‌تری یافته. احکام دین یک‌به‌یک نقد می‌شوند و تاریخ مصرفشان منقضی اعلام می‌شود. هرچند تندروی‌ها و کج‌سلیقگی‌هایی وجود دارد، اما اصل دین را نباید به‌پای خطای دین‌داران کوبید. کار به‌جایی رسیده که قتل، زشتی‌اش را از دست داده و قصاص مورد نکوهش قرار گرفته است. قتل برای حفظ عفت پسندیده است، اما اجرای حدّ برای بی‌عفتی علنی شده خلاف حقوق انسان است!

اما نور الاهی خاموش نشدنی است.

ـ حنظله برای ورود به میدان نبرد از امام اجازه گرفت و چنین وداع کرد:

السلام علیک یا أباعبدالله، صلّی الله علیک وعلی أهل بیتک، وَعَرَّفَ بیننا وبینک فی جنَّتِه.

امام آمین گفت. بعد از آن حنظلة بن اسعد به میدان رفت و کشته شد. او خود را سپر تیرها و نیزه‌ها و شمشیرهایی کرد که به سمت امام علیه‌السلام نشانه رفته بود.

در این دوره‌ی... که به اندک دین‌داری به انگ‌های گوناگون متهم می‌شویم، در دین‌داری سستی نورزیم تا روزمرگی ما را باخود نبرد.

چند خط حسینیه 3

ـ السلام علیکم یا أهل بیت النبوة

ـ قطع صله‌رحم و ارتباط با خویشان هرگز توصیه نمی‌شود حتی اگر خویشاوند، وظایف دینی‌اش را انجام ندهد. مگر اینکه قطع ارتباط آن‌هم تنها به‌صورت موقت برای بیداری و ارشاد، مفید باشد.

ـ در توقعاتمان نسبت به دیگران زیاده‌روی نکنیم. انسان‌ها را خاکستری ببینیم. چنین نپنداریم که یکی از ابتدا فرشته است و پاک و دیگری تا انتها کافر است و اهل دوزخ. همیشه یک گزینه احتمالی متفاوت در کنار سایر گزینه‌هایی که برای شخصیت افراد در نظر می‌گیریم داشته باشیم.

با این فرض، در بررسی قضایای مختلف اجتماعی با دیدن یک‌جهت ماجرا، حکم قطعی صادر نکنیم. با دیدن یک گناه، فرد را اهل گناه ننامیم. با رفتن یک نفر به دادگاه او را خطاکار نبینیم. با رخ دادن یک فساد، حکومتی را فاسد ندانیم. همچنان که با دیدن یک گل نوید بهار نمی‌دهیم.

ـ خداوندا! صورت او را نورانی و بویش را خوش گردان و او را با نیکان محشور کن و میان او و محمد و آل محمد علیهم‌السلام آشنایی قرار بده.

جَون بن حَری، غلام ابوذر غفاری، برده سیاهی که روز عاشورا در رکاب امام حسین علیه‌السلام کشته شد و امام حسین علیه‌السلام در حقش چنین دعا نمود. بعد از ده روز که مردم برای دفن جنازه‌اش حاضر شدند، از بدنش بوی مشک به مشامشان می‌رسید.

در هر موقعیت و شرایطی هستیم، دست از اهل‌بیت علیهم‌السلام نکشیم. این وصیت پیامبر اکرم صلی‌الله علیه واله است.

چند خط حسینیه 2

ـ اللهم صلّ علی محمد وال محمد

ـ به دنبال پیدا کردن حکم شرعی همه سؤالات فقهی خود در قرآن نباشید. اگر قرار بر این بود که قرآن به همه سؤالات شرعی (خصوصاً سؤالات جزئی) پاسخ گوید، «حسبنا کتاب الله؛ کتاب خدا برای ما کافی است» که در اواخر عمر شریف پیامبر صلی‌الله علیه واله گفته شد، درست بود.

ـ در سال 1988 میلادی در ایستگاه قطار شهری شیکاگو، زنی مورد تجاوز قرار گرفت. در این ماجرا هیچ‌کس برای کمک به قربانی حرکتی نکرد با اینکه این عمل در ساعت‌های پر رفت‌وآمد صورت گرفته بود. یک دانشمند شرق‌شناس با مشاهده این صحنه و احساس وظیفه نکردن مردم به تحلیل ماجرا می‌پردازد. درنهایت نبود فرهنگ «امربه‌معروف و نهی از منکر» در جامعه غربی را مهم‌ترین عامل بروز چنین وقایعی می‌شمارد. همین امر، او را به نوشتن یکی از بهترین کتاب‌ها درباره امربه‌معروف و نهی از منکر وا می‌دارد.

در سال 2014 میلادی در شهر اصفهان ایران، تعدادی از بانوان ایرانی مورد تهاجم عده‌ای شرور به نام اسیدپاش قرار می‌گیرند. عده‌ای با بررسی این واقعه به این نتیجه می‌رسند که امربه‌معروف و نهی از منکر عاملی اساسی در بروز این حادثه است!

ـ شامیان بعد از کشته شدن امام حسین علیه‌السلام برای تقرب به یزید به جعل روایت روی آوردند؛ از جمله روز عاشورا را، روز برکت نامیدند.

امامان شیعه علیهم‌السلام، در تقابل با این رفتار زشت، نه‌تنها این روز را خالی از برکت دانسته و مردم را از رفتن در پی کسب روزی در این روز بازداشته‌اند، بلکه خواستار دوری مردم از لذت‌ها شدند؛ رفتاری مانند رفتار یک مصیبت‌زده.

پس وقتی بر سر سفره غذای امام حسین علیه‌السلام می‌نشینیم فراموش نکنیم که ما مصیبت امام حسین علیه‌السلام را بر دوش می‌کشیم.